We beginnen bij het einde van mijn vorige blogbericht:
vrijdag 1 Maart. Nadat ik mijn fiets terug (gemaakt) ging ophalen zijn we met
de bende gaan zwemmen. Zwemmen kan je hier bijna overal waar er een zwembad is
(in hotels, guesthouses, clubs,…) natuurlijk tegen betaling. 15 SRD armer(Surinaamse
dollar) zaten we in het zwembad en ik ben hier eigenlijk de volledige tijd tot
we doorgingen niet meer uit geweest (een goede 3 uur). ’s Avonds zijn we gaan
eten aan de “Waterkant”. Dit zijn enkele simpele gezellige barretjes waar de
gewone Surinaamse mens iets gaat drinken of eten. Eten is hier allemaal te
verkrijgen in piepschuimen bakjes waarin je zelf een combinatie van bami, nasi,
vlees, groenten, enz… kan maken. Ik moet
zeggen dat dit me goed heeft gesmaakt.
De volgende dag was het dan tijd voor Overbridge. Dit is een
artificieel strandje waarbij je in (een afgebakend stuk van) de Surinamerivier
kan zwemmen. Het busje ging ons oppikken aan het huisje van KDG dus fietsten we
daar ’s morgens naartoe. Zoals je al dan niet weet zitten er hier in Suriname
ook 4 meisjes van onze school (KAHO) van lager onderwijs. Omdat we echter nooit
(in de 2 keer dat we elkaar hebben gezien in België) contactgegevens hadden
uitgewisseld wisten we niet waar ze zaten en hoe we ze konden contacteren. Toen
het busje bij de KDGers stopte zaten bij de gezellige bende die ook meeging die 4 meisjes, wat een toeval!
In Overbridge zelf hebben we wat gezwommen en (doordat het
begon te regenen) nog wat gekaart. Ook heb ik daar lekkere wakke frietjes
gegeten (het principe van indampen is hen nog niet bekend). Enkele van de
meisjes hebben nog een gehele fotoshoot gehouden voordat we konden vertrekken.
’s Avonds hadden we plots zin in pizza en Joren wist een
goed plaatsje zijn om die te gaan eten. Toen we daar aankwamen bleek het een
klein barretje te zijn waar ze ook diepvriespizza’s verkochten. Omdat wij op
een minuut stappen van ons huis een lekkere afhaalpizza hebben (we hebben hem
al getest) hebben we dan maar besloten om naar ons huisje te gaan. Hier hebben
we dan samen lekker onze pizza verorberd. Als je nu denkt dat de dag dan
voorbij was dan heb je het mis. We werden namelijk verwacht bij de meisjes van
lager van KDG. Van hieruit gingen we namelijk uitgaan maar eerst hebben we nog
gezellig een aperitief gedronken. De reden van dit aperitief en dit uitgaan
was dat Jasmine (een van die meisjes dus) haar nepverjaardag had. Waarom nep
vraag je? Deze meisjes hadden blijkbaar het goede idee om allemaal eens te
verjaren in Suriname los van hun verjaardag die op een andere dag in het jaar
valt. Voor ons allemaal goed want de volgende dag waren we ook uitgenodigd. Om
nog even deze dag te besluiten: we zijn met z’n allen naar een club gegaan. In
de eerste club mochten we echter niet binnen omdat Steffen en ik een korte
broek aanhadden. Gelukkig wisten de meisjes een club waar ze zich daar niets
van aantrokken: de Havana. Hier zijn we gratis binnengegaan (hoewel het normaal
50 SRD kost = 12,5 €) en hebben we tot in de vroege uurtjes gedanst (om vijf
uur ongeveer waren we thuis).
Zoals ik dus al had gezegd gingen we de volgende dag weer
naar de meisjes van KDG. Voor de (nep)verjaardag hadden ze namelijk een
verrassingspannenkoekenfestijn voorzien voor de jarige met natuurlijk extra
genodigden. Na deze lekkere pannenkoeken gingen we op weg naar het
heritage-festival in Commonwijde. Dit is een plaatje over de rivier dus eerst
moesten we een bootje nemen naar de overkant. Om bij dit bootje te raken
moesten we echter eerst een fietstocht doen langs de Surinamerivier en langs
Blauwgrond (een wijk/deelgebied). Ik heb wel opgemerkt dat er in Blauwgrond
enkele serieus grote huizen staan (en dan maar spreken over een ontwikkelingsland!)
maar waarschijnlijk is het hier zoals in de rest van de wereld. Een groot
verschil tussen arm en rijk.
Aangekomen bij de pier moesten we nog even wachten op het
bootje. Na een koel drankje was de boot er en mochten we onze fietsen (en
onszelf) beginnen opladen op de boot. De boot bleek een partyboot want de
muziek stond lekker hard, voor enkele dames (met een kater) was dit dan ook
niet zo optimaal.
Aangekomen aan de andere kant van de rivier moesten we nog
een klein stukje fietsen om aan het festival te komen. Het festival zelf is
zoals de naam het zegt een festival om hun afkomst te vieren. Omdat je hier in
Suriname een mix hebt van verschillende volkeren was dit festival dan ook wel
leuk om te zien. Zo hebben we Javaanse, Hindoestaanse en Marron (afstammelingen
van de ontsnapte slaven) optredens gezien. Ook kon je overal eten en drinken
kopen en waren er ook kraampjes waar je allerlei souvenirs kon kopen. Na even
van het festival genoten te hebben, zijn we ook naar de omgeving gaan zien. Het
festival was namelijk gelegen in het openlucht museum van Commonwijde waardoor
we meteen naar het fort Nieuw-Amsterdam konden gaan kijken. Dit fort, in latere
tijd omgebouwd tot een gevangenis was toch kleiner dan ik had gedacht. Wel stonden
er in dit openlucht museum verschillende kanonnen die varieerden van de tijd
van de echte kanon ballen tot de tijd van het luchtafweergeschut. Ook lag er
een (half gezonken) lichtboot, er was een oude kruitkamer, enz…
Toen we besloten om weer te vertrekken werd er het idee
geopperd om een andere route te nemen. Er was namelijk nog een plaats waar
bootjes vertrokken naar de overkant maar dan een heel stuk verder. Hierdoor
konden we eens een andere omgeving zien dan diegene waar we al waren
doorgefietst. Zo gezegd, zo gedaan maar er deden zich 2 problemen voor.
- Elena kreeg een platte band en kon dus niet verder rijden.
- Toen we hulp vroegen kregen we te horen dat de bootjes niet meer uitvoeren omdat het zondag was.
Gelukkig konden enkele mensen hulp bieden. Zij hadden een
pick-up truck waar enkele fietsen inpasten. 4 fietsen samen met vier meisjes
gingen mee met de pick-up truck. Ik, Steffen, Joren, Jasmine, Shera, en Elena
(op een andere fiets) besloten om verder te rijden en een kans te wagen om over
de brug te rijden. Aan de foto kan je zien dat dit niet zomaar een gewone brug
is waar je even makkelijk op fietst. We gingen de uitdaging echter aan.
Na een lange klim zijn we boven geraakt, ik moet zeggen dat
dit zeer zwaar was maar wel een grote voldoening gaf. We werden ook constant
aangemoedigd door de Surinamers die er met hun auto overgingen (en die
waarschijnlijk dachten dat we gek waren).
Hierna hebben we nog gegeten bij Joren, Steffen, Elena en
Sofie maar we hebben het niet al te laat gemaakt want we waren wel zeer moe van
deze dag alsook van de klim op de brug. Moe maar voldaan kropen we in ons bed.
Morgen vertel ik jullie over de afgelopen schoolweek waarbij
ik eindelijk wat lessen heb kunnen geven alsook mijn proefles.
Groetjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten