Kaaimannen zonder spek

Allereerst mijn excuses voor het lange uitblijven van een blogbericht. Door verschillende zaken (school, internetproblemen, aankomst en vertrek van mijn vriendin,...) heb ik niet echt tijd en zin gehad om mijn blog te schrijven. Deze week ga ik hem echter proberen bijwerken tot op heden (en misschien volgende week ook nog :) )

Ik begin waar ik bij het laatste bericht ben gestopt. Het weekendje van Bigi pan (8 en 9 maart). 's Morgens moesten we weer vroeg opstaan om naar het vat te vertrekken. Van hieruit vertrokken we namelijk naar Groningen. Natuurlijk niet Groningen in Nederland (die 7000 km was wat ver om met het busje te doen) maar het plaatsje Groningen in Suriname. Dit kwam omdat er in de koloniale tijd Nederlandse boeren uit Groningen zich hier zijn komen vestigen. Tegenwoordig is hier niet veel te zien buiten enkele kunstige beelden. De volgende hebben we allemaal gezien:

1. Een blok met de kleuren van Suriname op, hierboven op stond een beeld met de contouren van Suriname. Dit beeld stond uiteraard voor de onafhankelijkheid in 1975.
2. Een beeld in de vorm van een schip. Dit gaf de aankomst van de eerste Brits-Indische contractarbeiders weer.
3. Een beeld met de contouren van Suriname, hiervoor stond een arend afgebeeld. Dit beeld stond voor de inheemse, die hoewel ze verdrongen zijn, nog in grote hoeveelheden aanwezig zijn in het binnenland.
4. Een tekstbord waarop ‘Wi fri, wi de tan fri’ (wij zijn vrij en blijven vrij), hieronder hingen enkele ketens aan die openstonden. Het stond duidelijk symbool voor de afschaffing van de slavernij.
5. Een beeld met Javanen op afgebeeld. Dit beeld stond voor de Javaanse contractarbeiders die in 1890 voet aan wal zetten in Suriname!

 

Na deze kunstzinnigheid hebben we een broodje gegeten om daarna verder te trekken naar het volgende plaatsje. We trokken door Nieuw-Nickerie waar ik verbaasd was door de grote rijstplantages. Ik wist dat Nickerie heel bekend stond voor zijn rijst maar de immense velden met mijn eigen ogen zien was toch nog wel iets anders. We stopten hier ook bij een grote rijstfabriek. Vroeger gebeurde het hele proces van telen tot exporteren namelijk hier. Met het vertrek van de Nederlanders echter was de know-how ook weg en verkommerde de fabriek. Er zijn wel plannen om de fabriek opnieuw leven in te blazen maar daar was nu nog niet veel van te merken. Bij de fabriek maakten we een wandeling om de fabriek heen naar de kant van de rivier. Ook hier kon je de restanten van de bloeiende handel nog zien door de overblijfselen van de machines om de rijst naar de rivier (en de boten dus) te krijgen. Na een korte pauze met een vleesbroodje en een drankje gingen we verder.

Het volgende plaatsje was aan de rand met het buurland (Brits) Guyana. Hier hebben we eerst een roti gegeten (de wrap/pannekoek, weet je nog?) en daarna maakten we een wandeling aan de dijk. Allereerst zagen we  een hoopje Surinamers allerhande dozen inladen in een boot. Een medereiziger (Bram) bood zijn hulp aan maar deze werd snel geweigerd. Het bleek namelijk dat ze illegaal zaken gingen verschepen naar Guyana. Hulp van een vriendelijke Nederlander hadden ze dus niet nodig bij hun illegale praktijken. Na het aanschouwen van deze speciale bezigheid wandelden we verder naar een hindoeïstische tempel. Hier mochten we een kijkje nemen op voorwaarde dat we de verschillende regels konden volgen. Deze waren namelijk:

• geen schoenen dragen. (dit was dus makkelijk)
• geen maandstonden hebben (dit was ook nog wel redelijk gemakkelijk)
• geen alcohol gedronken hebben (het was nog vroeg dus hier mocht ik ook nog binnen)
• geen vlees/vis/gevogelte gegeten hebben (aangezien dat bijna iedereen kip tussen zijn roti had zorgde dit ervoor dat er eigenlijk niemand binnen mocht, gelukkig mochten we wel een kijkje nemen van buitenaf)

Van hieruit gingen we uiteindelijk naar Bigi Pan. Allereerst moesten we in een bootje stappen om een heel stuk te varen voor we er waren. We gingen varen door een natuurgebied dat bestond uit moerasachtig gebied afgewisseld met droge stukken. Er waren hier vooral veel vogels hoewel we er niet zo overdreven veel gezien hebben. Wel was het leuk om door de natuur te varen terwijl je wist dat er rondom je geen mensen woonden. Ondanks dit alles kon je wel geregeld afval zien tussen de natuur. Iets wat ik toch wel heel spijtig vond. Uiteindelijk kwamen we uit waar we moesten zijn. We sliepen namelijk in een hutje op het 'meer' (het meer was overal maar zo een goede halve meter diep) wat echt wel een prachtig zicht was.

Hier aangekomen mochten we meteen onze hangmatten opknopen voor 's avonds. Een vriendelijke bootsman ging me helpen met mijn hangmat (wat uiteindelijk resulteerde dat ik de volgende morgen mooi tegen de grond lag doordat het touw steeds losser kwam). Daarna mochten we nog even relaxen en genieten van het uitzicht. Toen het donker was geworden was er een algemene vergadering (we waren namelijk met zo een 30 personen). Bij de toer zat er namelijk het stukje: kaaimannen vangen. Omdat we echter met zoveel mensen waren was het onmogelijk om iedereen mee te sturen met de ervaren bootsmankaaivangersmensen. Er werd beslist om twee mensen mee te sturen (een jongen en een meisje) die foto's konden nemen. De kaaiman ging dan meegenomen worden naar de hut zodat iedereen de kaaiman kon vastnemen en bekijken. Wie mocht er nu eigenlijk mee? Dat ging beslist worden door loting. De jongens moesten tegen elkaar strijden in een gevecht tot de dood (wie het juiste nummer kon raden mocht mee) alsook de meisjes. Omdat ik natuurlijk de sterkste man op aarde ben won ik met het getal 6 zodat ik (samen met Katrijn, een meisje die hier op stage is als dokter) mee de kaaimannen kon gaan vangen. Deze tocht was eigenlijk onbeschrijfelijk, maar ik ga het toch proberen.

Allereerst moesten we een heel eind varen over het meer. Op een gegeven moment gingen we daar de bosjes in (met de boot dan wel) om zo tussen alle bomen door te varen op plaatsen waar je dikwijls helemaal plat moest gaan liggen om je hoofd niet te verliezen. Regelmatig sprong er ook een vis in de boot die had besloten dat het wel tijd was om eens opgegeten te worden. De kaaimannen spotten was nog wel vrij makkelijk. Toen de bootsman met zijn zaklamp scheen kon je zo de oplichtende ogen zien van de verschillende kaaimannen die er zaten. Er een vangen was echter een ander paar mouwen. Dikwijls was de kaaiman te groot om gemakkelijk te kunnen vangen, gingen ze onder water voor we in de buurt konden komen en ontsnapten ze ook omdat de strik van de bootsman losschoot. Op een gegeven moment deed de bootsman iets anders dan een kaaiman vangen. Hij stak zijn hand uit in een boom en hij had plotseling een vogel vast. Hij liet hem dan aan ons zien en liet hem dan terug vliegen. Uiteindelijk (na een goede twee uur) kon de bootsman toch een kaaiman vangen van ongeveer een meter lang (zelfs iets langer denk ik) waarmee we dan terugkeerden. Hoe de man zijn weg terug kon vinden snap ik nog altijd niet maar de terugtocht ging al veel vlotter. Toen we terug uit de bosjes kwamen en terug op het meer gingen varen werd ik wel alsnog kletsnat door het opspattende water. Toen we aankwamen had iedereen al gegeten waardoor ik samen met Katrijn alleen at terwijl de andere foto's namen met de kaaiman. De kaaiman werd uiteindelijk terug losgelaten en na een gezellig samenzijn 's avonds gingen we slapen.

De volgende dag was het heel rustig. Na het opstaan en een ontbijt gingen we zwemmen in het meer en ook een modderbad nemen. Het modderbad moesten we nemen met het slib in het water. Je zakte hier wel al een extra 20 centimeter in waardoor het moeilijk was om hierin te wandelen. Ook begon één van de bootsmannen met modder te gooien waardoor (voornamelijk de jongens) besloten om dan maar een moddergooigevechtje te houden. Na dit leuke uitje keerden we terug naar de hut waar we terug hebben gegeten en nog heerlijk hebben gerust en genoten van het uitzicht en het moment. Spijtig genoeg moesten we uiteindelijk weer doorgaan. We kropen allemaal terug in het bootje en gingen op weg, zo een vijfhonderd meter verder besefte ik plotseling dat ik mijn buikzakje vergeten was. Moesten we nog eens terug! Gelukkig dat ik het al zo snel doorhad en niet pas als we al in het busje zaten of zo. Terug in de bus keerden we rechtstreeks terug naar Paramaribo waardoor we redelijk lang onder weg waren. 

Terug thuis beslisten we om in de Burger King te gaan eten. Ik koos een trippelstacker  (drie hamburgers tussen een broodje met kaas en spek). De mevrouw achter de balie informeerde me echter dat er geen spek meer verkocht werd. Dat was namelijk te 'ongezond'. Heel logisch en normaal allemaal, alsof de rest van de hamburger wel zo gezond was! Hierna gingen we vermoeid weer naar huis en konden we het weekend afsluiten door in ons bed te kruipen.