Laatste dagen met een vriendin

Omdat Ellen zondag al vertrekt was het niet mogelijk om zaterdag en zondag weg te gaan. Speciaal voor haar hadden we dus een weekend gepland dat niet volledig in het weekend valt (kan je nog volgen?). We gingen dus vrijdag en zaterdag naar Galibi. Shera was de vorige dag naar het ziekenhuis geweest en daar bleek dat alles in orde was met haar. Wel moest ze veel rusten met als gevolg dat ze niet mee ging naar Galibi (Sofie ook niet want die bleef bij Shera). We waren uiteindelijk met 8 personen: Ellen en Ik, Joren en Tess (de vriendin van Joren die de vorige dag was aangekomen), Steffen, Elena en dan ook nog Hanne en haar medereiziger Jolien.

De trip naar Galibi was behoorlijk lang. Eerst moesten we een hele tijd met de bus rijden. Onderweg natuurlijk gestopt voor een ontbijt. Op het einde van de busrit was het al middag en hebben we dus eerst onze lunch verorberd. Daarna moesten we het bootje op. We hadden op voorhand gehoord dat je heel nat kon worden dus ik had besloten om alleen mijn zwembroek aan te houden. Nadat een hele tijd een hoop water over ons hadden gekregen kwamen we aan onze verblijfplaats. Dit was een dorpje dat alleen bereikbaar was via water en vlak bij de stranden van Galibi lag. Hier hebben we ons eerst gesetteld (vier bleven in hangmatten slapen en vier in bedden). Maakten we een wandeling over het strand naar het dorp toe. Onderweg kregen we weer uitleg van onze gids Hendrik. De bedoeling was dat we 's avonds op zoek gingen naar zeeschildpadden die op land kwamen om eieren te leggen. Om de dieren zo weinig mogelijk te storen kregen we de uitleg over de zeeschildpadden daar al. Ook kregen we al regels mee voor later. Niet flitsen met de camera of veel lawaai maken want dat kan de schildpadden storen of wegjagen. Ook zagen we nep-schildpadden die de grootte hadden van de echte. Wat een grote beesten seg! Op het strand zagen we nog verschillende zaken: vissers, gieren en mangobomen alom!

's Avonds vertrokken we dan op zoek naar zeeschildpadden. De gids scheen met zijn zaklamp op de kust en het duurde niet lang of hij had een zeeschildpad gevonden. Een goede vijftig meter verder meerden we aan (om de schildpad niet te storen uiteraard). We stopten vlak bij een verlaten boot. Toen we er voorbij kwamen bleek de boot echter niet verlaten, het was een vissersboot en net toen we er voorbij kwamen zetten ze een sterke lamp op. Ze kregen meteen een preek van Hendrik (het licht stoort natuurlijk de schildpadden). Toen we een stukje verder wandelden en bijna bij de schildpad waren hoorden we wat lawaai. Een andere groep had de schildpad ook gevonden maar de gids kon de groep (Surinamers trouwens) totaal niet in bedwang houden want ze maakten heel veel lawaai en waren ook constant aan het flitsen met hun fotocamera. Ik vind dat ze als Surinamers het voorbeeld zouden moeten geven voor de toeristen. Nu was het echter omgekeerd, een echte schande. Hendrik was er niet over te spreken en is dan ook wat verder gaan staan tot de groep was vertrokken. Toen hadden wij de kans om (met respect) de schildpad te bewonderen. Vanaf dat ze hun eieren beginnen leggen (zo een 140 +/-) gaan ze in een soort trance. Zo kon Hendrik ook 1 van de eieren even uit het nest nemen en doorgeven (om het daarna natuurlijk terug te leggen). Toen de schildpad klaar was begon ze het nest in te graven. Dit duurde gemakkelijk een half uur. Hierna keerde ze terug naar de zee. Het was echt machtig om dat dier zo te zien.

De volgende dag moesten we opruimen en we vertrokken weer naar huis. Er was eerst nog wel een tussenstop gepland naar Frans-Guyana (een ander land dus). Veel vond ik hier niet aan want buiten het feit dat ze Frans spraken (duh!) was het precies hetzelfde als Suriname. Wel stond hier een bekende gevangenis (van de film Papillon) die we even hebben bekeken. Ook namen we een kijkje op de markt en kregen we een uitleg over alle verschillende soorten fruit en groente.

De terugreis was weer vrij lang. Bij thuiskomst besloten we om met z'n allen nog te gaan eten in de Zus&zo. Na dit gezellige samenzijn besloten we naar huis te gaan. Ik begon al wat neerslachtig te worden want de volgende dag zou Ellen alweer naar huis gaan.

Voor het echter zover was hadden we nog een halve dag om samen door te brengen. In de morgen gingen we eerst naar de kerk. Het was namelijk Pasen en ik wou graag eens naar een mis gaan van pater Geyskens. Ellen en ik werden vergezeld door Steffen en Elena. De kerk zat werkelijk vol en er waren meer dan tien misdienaars. Ondanks dat het Pasen was vond ik dit heel veel, zeker als je dit vergelijkt met België. De kerk was ook mooi versierd (na afloop hebben we dan ook wat foto's getrokken.

Na de mis gingen we naar het huisje van KDG. Hier stond namelijk een paasbrunch op ons te wachten. Na een heerlijke brunch nam Ellen afscheid van iedereen en hebben we nog even door de stad gewandeld. Daarna keerden we terug huiswaarts waar we vrij snel het busje naar de luchthaven moesten nemen. Op de luchthaven zelf nam ik afscheid van mijn liefste schat en wou ik eigenlijk zelf ook terug meegaan. Helemaal alleen keerde ik echter huiswaarts waar ik vrij snel in mijn bed ben gekropen. Hopelijk voel ik me morgen wat beter.